M A N D A L A*

Vroeg, in de ochtend, als

mens die gevangen zit in

de kringloop van het bestaan, daar in

alle optimisme over hoop ligt met alle...

je moet dit of... je moet dat, en alle...

wat als...ja! of wat als... nee!

een kleine cel, diep binnen dit donkere scenario,

komt er tegen als

een bliksem in het centrum van het heelal.

Twee schitterende puntjes, als

de trilling van de tijd, verstrijken wit en zwart.

Onvoorzien worden zij helder als kristal.

Het licht van de opkomende zon snelt voorover.

Een luchtstroom van kleuren komt er binnen en...

een onzichtbare hand, de transparentie opnieuw getint met

lagen van wijsheid, geluk en amor.

Daarin, boven of tegen de muur,

alle dingen horen naar de onzekerheid van het bestaan.

Daarin, onder de terreur of in het rood

duisternis is uitgebannen.

Zo word een mens de verdwaasde spectator van... 

een uniek verhaal.

Zo durf ik om vast te zitten en te genieten van... 

elke nieuwe dag... vroeg in de ochtend!

*Este poema en neerlandés lo escribí hace algunos años a manera de tarea. Hace unos días, al ver esta foto de un agujero negro, recordé mi poema y !zas! lo desempolvé!

Carmen Socorro Ariza-Olarte

Utrecht 17-03-2019 y 4-06-2024